Baby E is 2 weken geleden verhuisd naar een tehuis voor gehandicapte kinderen. Een supergoed tehuis voor haar dat helemaal ingesteld is op kinderen zoals zij. Bijna een jaar heeft ze in bij ons in het babyhuis gewoond. Vanaf het begin was het duidelijk dat er wat met haar aan de hand was en dat ze zich niet zo zou ontwikkelen als de andere kinderen. Wat er precies aan de hand was, was en is onduidelijk. In de loop van de tijd kreeg ze meer en meer epileptische aanvallen waardoor ze steeds verstijfde, moeilijk sliep en veel huilde omdat ze pijn had.
We moesten een goede kinderneuroloog voor haar zien te vinden. Dat is hier een stuk ingewikkelder dan in Nederland. Gelukkig kennen we een dokter (die ook nog een goede neuroloog is) die graag de kinderen in het babyhuis wil helpen. Het enige nadeel is dat de reis naar deze dokter meestal tweeëneenhalf tot drie uur duurt…..
Voor ‘simpele’ problemen kunnen we meestal wel naar lokale dokters gaan, maar als het ingewikkelder is is het beter om verder te reizen om echt goede dokters te zien. De neuroloog gaf baby E medicijnen tegen de epilepsie. Binnen een paar dagen was het een compleet ander kind. Ze sliep heerlijk, lachte veel en was ontspannen. Maar na een poosje waren de medicijnen op. Dus terug naar dezelfde apotheek met het recept om nieuwe te halen. Wat bleek: we konden geen nieuwe medicijnen krijgen want het recept dat we hadden was alleen een kopietje. De apotheek had het originele recept gehouden de eerste keer dat we de medicijnen haalden. Maar toch wilden ze dat wij het origineel gaven……
De volgende actie was de dokter bellen en vragen om een nieuw recept. Die zei: ga maar naar een lokale dokter in de buurt voor een recept. Maar geen van de lokale dokters die we vroegen, wilden een nieuw recept geven,. Zij zeiden: ‘Ga maar terug naar de dokter die het heeft voorgeschreven……’
Dus die dokter maar weer gebeld, maar daar konden we pas over 4 dagen terecht. Ondertussen waren de medicijnen van baby E echt op en kreeg ze weer meer aanvallen, leed pijn, sliep slecht, huilde veel. En de apotheek wilden nog steeds geen medicijnen geven zonder een nieuw origineel recept.
Soms is het fijn om blank te zijn in een land waar buitenlanders over het algemeen op een voetstuk geplaatst worden en meer voor elkaar krijgen alleen omdat ze blank zijn. Nadat de huismoeder het een aantal keer geprobeerd had bij de apotheek zonder resultaat, ben ik (Annemarie) naar de apotheek gegaan. Mijn vraag of we voor een paar dagen medicijnen konden krijgen met het (niet orignele) herhalingsrecept werd uitgebreid besproken. Na 4 mensen kwam ik uit bij de hoogste baas en na veel gepraat gaf hij gelukkig voor een week medicijnen (met de belofte dat we een nieuw recept kwamen brengen zodra we die hadden). Na ons gesprek wilde hij zelfs wel “kinderen uit het babyhuis adopteren” 🙂
Annemarie