In het ziekenhuis

Eva met Baby N in het babyhuis

Ongeveer 2 maanden geleden is hij door zijn ouders in de steek gelaten. Baby N. De kinderbescherming bracht hem bij ons. Een schattig jongetje met het Downsyndroom. Hoe oud hij is, wist niemand. De dokter schatte dat hij ongeveer 5 maanden is (inmiddels is er wat verre familie gevonden en weten we dat hij 1 jaar en 3 maanden oud is). Hij kan niets en lijkt wel een pasgeboren baby. Hij is ziek en ondervoed. Maar al snel tovert hij een lach tevoorschijn tegen iedereen die hem aandacht geeft. Hij krijgt allerlei medicijnen, maar blijft veel hoesten en heeft moeite met ademhalen.

Op bezoek in het ziekenhuis

Vier weken geleden ging het zo slecht dat we hem met spoed naar het ziekenhuis moesten brengen. Binnen korte tijd lag hij aan de beademing. Nu 4 weken later ligt hij nog steeds op de intensive care. De beademing is een paar keer afgebouwd en hij is zelfs een paar dagen weer ‘thuis’ geweest. Maar steeds opnieuw lukt het ademhalen niet goed en verslikt hij zich weer waardoor hij weer een longontsteking krijgt. Het advies van de dokters is nu om hem een tracheotomie en een peg-sonde te geven. Ze denken dat hij hier wel mee van de beademing af kan en zich in ieder geval niet meer zal verslikken omdat hij dan via een sonde gevoerd kan worden. Ze willen eerst zeker weten of dit echt nodig is en zullen nog wat onderzoeken doen.

Het is best lastig om te weten wat hij nodig heeft en wat het beste is voor hem. In het ziekenhuis zijn ze heel lief voor hem en zorgen goed voor hem, maar ze geven ook veel tegenstrijdige informatie en sommige dingen gaan gewoon anders dan in Nederland… Dat maakt het soms lastig om de juiste (medische) beslissingen voor hem te nemen.

Rijstterrassen in Batad

Onze zomervakantie is alweer 3 weken geleden begonnen (nog 6 weken te gaan). Op dit moment zijn opa en oma op bezoek waar we allemaal van genieten. In het begin van de vakantie hebben we een beetje met de auto rondgetoerd op het noordelijke stuk van het eiland waar we wonen. We hebben heerlijk weer gehad en het was heerlijk om even uit de drukke stad weg te zijn. Erg leuk om wat meer van de Filipijnen te zien. We merkten dat veel mensen van het platteland niet gewend zijn om ‘witte’ mensen te zien dus erg graag in de gaten hielden wat wij deden. Dat onze jongste twee kinderen Filipijns zijn, roept voor hen nog meer vragen op (die ze ook stellen :-).

Luke en Maia in het bos

Vorige week hadden we ‘eindelijk’ onze eerste hoorzitting voor de adoptie. In deze hoorzitting werden onze papieren bekeken en moesten we Luke en Maia even laten zien. Ook werden de data vastgesteld voor de volgende zittingen. Deze worden gehouden in september, oktober en november. Daarna is het nog een lange weg om al het papier werk klaar te krijgen, maar hopelijk is het over een jaar klaar!